Ein heilt vanleg dag på Jobben

Dette er mitt FØRSTE forsøk på å skrive et kåseri, aldri gjort det før. Når jeg begynte var oppgaven å skrive om et service yrke, meeen det ble mye annet også. Håper dere liker det, og at dere får dere en liten latter.

Dagen starta med den hjerteskjerande lyden av to skrikande katter utanfor vindauget mitt. Nei da. Det er bare ringeklokka mi. Eg reiser meg brått opp, og sjølvsagt treffer hovudet mitt akkurat på kanten av hylla over senga. Eg følar for å legge meg ned å dø, men som den pliktoppfyllande jenta eg er reisar eg meg opp, setter føttane ned på det iskalde golvet og løpar inn i på badet. Eg løpar så fort eg kan, og hoppar inn i dusjen. Der står eg ein lita stund, og prøvar å huske kva for ein dag det er. 12. november. Eg kryssar alle fingrane, og prøver med forsiktigheit og skru på vannet. Ein skrapande lyd kommer frå varmtvannstanken. Huseigarforeigna har bestemt seg for å lage nye rør, og derfor stengar de vannet kvar dag mellom sju og fire. De har verkelig ikkje forstått at noen menneskjer ikkje står opp før halv åtte. Eg bestemte meg i det augneblink for å sende et saftig klage brev til huseigarforeigna.

Eg kom meg tilslutt ut døra. Med svært ustelt hår, klede som på ingen måte passet saman og  et fjes som kunne skremme alle born under seks. Eg løp så fort eg kunne til busstasjonen,  og rakk bussen på sekundet.

Det er eigentlig her historia mi begynner, eg skulle skrive om serviceyrker og kva er vel meir irriterande en ekle, pedofile, gamle, utanlandske bussjåførar som på ingen måte kan norsk. Eg er ikkje rasist, på ingen måte. Eg bare synes at nokon menneskjer har valt feil yrke.

Hendene mine er i lomma, og det er i det augneblink eg merkar at den vesle grå firkanten ikkje var der. Og herre Jesus i himmelen, busskortet. Eg pleier jo å ha eit reservelager i lomma med 15 kroner til bussen, men det bruke eg jo i går. Søren også.

For andre gang i dag kryssar eg fingrane og håper at min kjære, vakre bussjåfør lar meg sitte på. For eg veit at han vet kven eg er. Vi har hatt våre diskusjonar før, om alt frå at eg ikkje er ” boksen” som han seier, til at eg ikkje vil gifte meg med sonen hans. Det er faktisk helt sant. Han sa eg var ” bakker”, og spurte om eg ikkje ville gifte meg med sonen hans. Først begynte eg å le, men når eg skjønte at eg han ikkje tulla ble eg satt ut.

Eg klistra på eit smil, og sa hei. Mannen bak rattet har kullsvart hår, stor nase, firkantete augne og et sleipt smil om munnen. Eg stamma frem at eg hadde glømt busskortet, og det sleipe smilet ble enda sleipare, om det var muleg. Han begynner å fnise, slik som eg bare trudde bare seks åringar og fjortissar kunne. Sjåføren sa til slutt noko som ” Ikke bosskort, ikke boss”. Eg prøvde og si at eg hadde busskortet, heime, men gløymte det. Han går ikkje på å kastar meg ut av bussen mens han fortsetter med sin ekle fnising. Bussen forsvinner opp bakken, og ut av synsfeltet mitt.

Så da sto eg der. Utan buss. Dette satt verkelig prikken over i’en på ein fantastisk dag. Eg hadde ikkje anna val enn å traske de 40 minuttane tel skulen.

Det eg ville frem til var at det er absolutt menneskjer i serviceyrka som kunne passa betre i ein heilt anna jobb. Eigentleg hadde nokon av de igrunn passa best i ein jobb utan kontakt men menneskjer i det heile tatt. Så det så.

Guro